Epizod I - „Ruszyć tyłek i do roboty!”

Hejoszki Roboszki!

Jak widzicie, R wreszcie udało się napisać ciąg dalszy, bardzo ciepło przez Was przyjętej, historii. Wiem, to już cztery miesiące, ale naprawdę nie sposób było się wyrobić! Muszę Was uprzedzić, że tekst nie jest jakoś bardzo długi, bo ma jedenaście stron, ale większość stanowią opisy, bo je uwielbiam i są konieczne! Co jeszcze? Jak wiecie z mojego fanpejdża, ostatnio ciągle dzieje się wokół mnie coś złego.  To, wraz z brakiem czasu, snu i złym samopoczuciem, spowodowało, że nie miałam chęci tworzyć, było mi wszystko jedno i zastanawiałam się, po co w zasadzie jestem na tym świecie, skoro za dziesięć minut, albo szybciej, mogę go opuścić? Tak, deprechanie na początek nie jest w stylu R, dlatego Was przepraszam i, coby nie przedłużać, zapraszam na rozdział, a dedykuję go kochanej Haruce, która jako pierwsza skomentowała poprzedni post :). No, i standardowo zachęcam do czytania mojej paplaniny na koniec :D.

No to radujcie się, Kochani!

Zatrzymała się przed zarośniętą bluszczem bramą i uważnie przyjrzała filarom, do których były przytwierdzone zawiasy wysokich i szerokich, wykonanych z artystycznego drutu, czarnych wrót. Od maleńkości fascynowały ją Harpie Wielkie, znajdujące się na gzymsach kolumn, które dały początek wysokiemu, wykonanego z kamienia, ogrodzeniu. Rzeźbiarz naprawdę się postarał, by wspomniane wcześniej sowy wyglądały jak żywe. Ich oczy zawsze ją hipnotyzowały, a ostro zakończone dzioby przerażały, ale tylko, kiedy była małą dziewczynką. Teraz, jako dorosła i pewna siebie kobieta, z nostalgią i tęsknotą za minionymi latami, przyglądała się figurom, a wspomnienia, które przyśpieszały bicie jej serca, wracały do niej ciepłymi falami.

Opuściła wnętrze samochodu, zaciągnąwszy hamulec ręczny i nie zgasiwszy silnika, i zbliżyła się do bramy, wsuwając okulary nad czoło. Jako dziecko całym sercem kochała to miejsce, w którym uwielbiała spędzać czas i beztrosko się bawić, i cieszyła się, gdy z daleka widziała bramę, prowadzącą do „Krainy Cudów Dla Małoletnich”, jak zwykła nazywać tę oazę spokoju. Z sentymentem wspominała zabawy w chowanego, trwające wiele godzin, gdyż szukający miał trudne zadanie: przeszukanie każdego kąta w wilii zajmowało średnio dwie godziny. Niezliczona ilość skrytek, schowków, dziur, albo pułapek, sprawiała, że kryjących się ograniczała tylko wyobraźnia. Lucy znała każdy zakamarek, dlatego zawsze wygrywała i dopiero gdy zgłodniała, ujawniała się, ale swoich kryjówek nigdy nie zdradzała. Uśmiechnęła się szeroko, gdy przypomniała sobie o swojej ulubionej skrytce, którą był pokój na strychu, zajmujący połowę najwyższej kondygnacji. W pomieszczeniu tym stało ogromne, owalne lustro, którego ramy i stopki były mosiężne i pięknie zdobione, a do tego pozłacane. Było ono zawsze zakryte białym prześcieradłem, które z pewnością chroniło je przed zakurzeniem, a może i rozbiciem. Pani redaktor kilkanaście lat wcześniej za każdym razem chowała się pod płachtą i badała dłońmi ozdobną ramę. Na pierwszy rzut oka była zupełnie zwyczajna, ale gdy spojrzało się z bliska, można było zauważyć, że składa się z kilku, okręcających się wokół siebie, warstw. Co jakiś czas pojawiały się wypustki podobne do łap jakiegoś gada, względnie ssaka. Spoglądając na dolną część ramy, dało się zauważyć coś na kształt gadzich bądź ssaczych ogonów, trzech po lewej i trzech po prawej stronie, które w centralnej części, przeplatały się w specyficzną szachownicę. Lucy zawsze ciekawiło, co znajduje się na górze, ale wzrost dziewięciolatki, którą w tamtym czasie była, nie pozwalał dojrzeć tego szczelnie zakrytego, niedostępnego dla niej miejsca. Popuszczała wtedy wodze wyobraźni, a w jej głowie pojawiały się kolorowe jaszczurki, zagadkowe chimery i krwiożercze scylle.

Gdy skonstatowała, że głupkowato się uśmiecha, stojąc ze złożonymi przed sobą jak do modlitwy dłońmi, zarumieniła się po same uszy, otrząsnęła ze wspomnień i przeniosła wzrok na kłódkę, by nie gapić się bez efektu w dal. Nie po to wyszła wcześniej z pracy, żeby stać jak ozdoba przed bramą. Czas ruszyć tyłek i do roboty! Postanowiła, że uporządkuje wszystkie rzeczy po dziadkach jak najszybciej się da i sprzeda dom. Dlatego, że wciąż była sentymentalna, chciała zachować chociaż część pamiątek po staruszkach, którzy zajmowali specjalne miejsce w jej dziecięcym serduszku. Z tą myślą, wyjęła z torebki klucze otrzymane od notariusza po odczytaniu testamentu cztery miesiące temu i włożyła jeden z nich w zamek kłódki. Przekręciła go, a skobel metalicznym skrzypnięciem dał znać, że zamknięcie ustąpiło. Popchnęła jednocześnie obydwa skrzydła wrót, które w zwolnionym tempie, żałośnie skrzypiąc, rozwarły się, a wtem poczuła jakby ktoś głęboko odetchnął w jej kierunku. Cofnęła się o krok, patrząc na alejkę, którą za chwilę przejedzie i zamyśliła się, wpatrując się w ciemność, jaką miała przed oczami i która w dziwny sposób ją przerażała, jednak nie na tyle, żeby przez jej ciało nie przeszedł dreszcz ekscytacji. Gwałtownie odwróciła się przez lewe ramię i ruszyła w stronę samochodu. Usiadła za kierownicą, po czym powoli wjechała w alejkę rozciągającą się pośród drzew, o długich, powykręcanych we wszystkie strony gałęziach, które raz po raz dotykały karoserii z większym lub mniejszym naciskiem. Pani redaktor toczyła się wręcz, chcąc dokładnie obejrzeć każdy skrawek podwórka, bez wysiadania z pojazdu. Obracała głowę to w prawo, to w lewo, a jej oczy, nie wiedzieć czemu, upuszczały łzy, które szybkim ruchem ręki ścierała raz po raz. Przyglądała się zarośniętym, zaniedbanym trawnikom, skalniakom i oczkom wodnym, uwielbianym przez babcię nade wszystko, a dziadek, chcąc zrobić jej przyjemność, własnoręcznie je wykopał i zarybił. Teraz na ich powierzchni gościły liście, igły, zeschnięta trawa i mnóstwo innych, pożółkłych skrawków natury, która zaskoczona zaniedbaniem ze strony właścicieli, na swój sposób mściła się, by ukazać własny opłakany stan.

Droga wiła się i zakręcała, gdyż działka, na której stała willa, mogłaby spokojnie pomieścić magnolskie lotnisko, dlatego Lucy uchyliła okno, by nawdychać się świeżego, niemalże leśnego aromatu, jaki zewsząd ją otaczał. Gdy drzewa nieco się przerzedziły, ujrzała przed sobą dobrze znaną fontannę, oczywiście niedziałającą. Na samym jej środku na podwyższeniu znajdowała się postać kobiety o długim, łuskowatym ogonie, której twarz, wyryta w kamieniu, przedstawiała idealne piękno. Włosy syreny sięgały talii, a czoło ozdobione było diademem. W jej dłoniach natomiast spoczywał dzbanek, z którego – w czasach świetności posiadłości Heartfilia – woda tryskała wysoko w górę. Blondynka okrążyła fontannę i zatrzymała swoje Lamborghini nieopodal trzech szerokich marmurowych schodów, wiodących do wysokich, dębowych drzwi. Otworzyła drzwi kierowcy, wyłączywszy wcześniej silnik i zaciągnąwszy hamulec ręczny, i ostrożnie wysiadła, niepewnie stając w wysokich szpilkach na żwirowanym, zasypanym zeschniętymi liśćmi, podjeździe. Poprawiła zsuwające się okulary i otaksowała uważnym spojrzeniem błyszczących z przejęcia tęczówek olbrzymi budynek, od parteru po sam strych. Z ulgą, która ją samą zaskoczyła, skonstatowała, że willa od czasów jej wesołego, beztroskiego dzieciństwa, nie zmieniła się o jotę. Szary tynk porośnięty był bluszczem, który, przez zaniedbanie aktualnej właścicielki, zakrył część okien z przodu domu. Elewacja była nienaruszona, co zakrawało na cud, biorąc pod uwagę ilość pokoleń, jaka przewinęła się przez wnętrze domostwa. Nietknięty zębem czasu, wciąż zachwycał swoimi rozmiarami oraz bijącym ciepłem, które czuł każdy nowo przybyły. Lucy z nostalgią patrzyła na okna o drewnianych, błękitnych ramach, jak i okiennice o tej samej barwie. Doskonale pamiętała, że dziadek wymienił je, gdy miała cztery lata, by dom nosił na sobie ulubiony kolor jego ukochanej wnuczki.

Wyjęła z torebki telefon i pod wpływem chwili wybrała numer.

— Redakcja „Fairy Lady”, Levy McGraden przy telefonie. W czym mogę pomóc? – usłyszała w słuchawce dobrze znany głos i uśmiechnęła się.

— Levy, tutaj Lucy. Dzwonię, żeby powiedzieć ci, że nie będzie mnie w redakcji co najmniej tydzień. Będziecie musieli sobie jakoś radzić beze mnie – mówiąc to, patrzyła we wszystkie strony świata, by nacieszyć oczy zapomnianym niemal do cna widokiem. – Teraz każdy z was będzie mógł się wykazać i może uda wam się mnie wygryźć. – Zaśmiała się pod nosem. Teraz, w tym miejscu, groźba utraty intratnego stanowiska wydała jej się dziwnie zabawna, dlatego rozciągnęła usta w szerokim uśmiechu.

— Proszę tak nie mówić, pani redaktor! – Levy jak zawsze była jedyną, która nie uważała jej za sukę, ale jakoś niespecjalnie ją to cieszyło. – Będziemy czekać na pani powrót. Proszę zająć się swoimi sprawami, a o kolejny numer „Lady” proszę być spokojną!

— Dziękuję, Levy. Na ciebie zawsze można liczyć. – Jej oczy znowu się zaszkliły. „Co jest?!” – zastanawiała się, ale nie powiedziała tego na głos, ocierając spływające po policzkach krople. – W razie problemów, dzwoń bez wahania. A teraz pozwól, że się rozłączę. Na razie!

— Do widzenia – grzecznie odpowiedziała sekretarka, a po chwili usłyszała w uchu sygnał przerwanego połączenia.

Pani redaktor, stąpając niczym baletnica – co w wysokich szpilkach było prawie niemożliwe – weszła po schodach i stanęła przed drzwiami wejściowymi, które zamiast klamek były zaopatrzone w gałki z wizerunkiem wielkich smoczych paszczy. Włożyła prawą dłoń w gardziel gada z pewną obawą, bo przecież w środku mogło zalęgnąć się jakieś robactwo, dotknęła właściwej gałki, mającej kształt smoczego języka, i nacisnęła ją, pozwalając wrotom rozstąpić się z cichym skrzypnięciem, które bardzo ją zaskoczyło. Poczuła się tak jak wtedy, gdy miała siedem lat i po raz pierwszy przekroczyła próg domu, nie jako domownik, ale dama udająca się na bal. Dziadek i babcia wydali tamtego dnia wielkie przyjęcie dla znanych i szanowanych obywateli Magnolii. Doskonale pamiętała, że większą część dnia spędziła z mamą u kosmetyczek, fryzjerów i stylistów wszelkiej maści, którzy zrobili z niej prawdziwą księżniczkę. Miała wtedy na sobie różową suknię z dekoltem w łódkę i białymi falbankami, a na stopach zgrabne białe pantofelki. Włosy uczesane zostały w kunsztowny kok, szyję i uszy zdobiła delikatna dziewczęca biżuteria, a twarz promieniała szczęściem. Jakie było jej zaskoczenie, gdy wyszedłszy z salonu pani Ooby – właścicielki najlepszej szwalni w Magnolii – usłyszała, że ma wsiąść do zaprzężonego w cztery białe rumaki powozu, który zajechał przed zakład. Stangret, ubrany w liberię, otworzył jej drzwiczki i zapraszającym gestem wskazał wnętrze powozu. Obok schodków spostrzegła ojca, który wyciągnął w jej stronę dłoń, ukłoniwszy się jej i matce nisko, a następnie pomógł obu damom wsiąść. Gdy przestąpiła próg ustrojonej jak na ślub willi, poczuła dreszcz ekscytacji, jakiego wcześniej nie miała okazji doświadczyć. Owszem przecież całe dzieciństwo tu mieszkała, ale ten jeden moment zapamiętała bardzo dokładnie. Nagle wszystko stało się dla niej nowe i zaskakujące, ale nie z powodu pięknie ubranych gości, czy muzyków, wygrywających salonowe utwory. Ona po prostu wyczuła, że dom skrywa jakąś tajemnicę, która czeka na odkrycie i tylko ona mogła tego dokonać.

— Ale teraz jestem dorosła i wyrosłam z takich banałów – powiedziała na głos z mocą, zaciskając dłonie w pięści, i przekroczyła próg. Mimo wcześniejszych słów, wszedłszy do środka poczuła wokół siebie dziwną aurę, zupełnie jakby ktoś czekał na nią i zapraszał do przygody.

Okręciła się wokół siebie i uważnie rozejrzała. Wnętrze w ogóle się nie zmieniło, jeśli pominąć pajęczyny, które zdążyły powstać od czasu ostatniego sprzątania oraz grubą warstwę kurzu, wznoszącego się przy każdym jej ruchu. Tak, dobrze pamiętała szerokie schody, znajdujące się naprzeciw drzwi wejściowych i prowadzące na wyższe kondygnacje, salę balową, którą miała na lewo i ogromną kuchnię na prawo. Przymknęła oczy przypominając sobie wydawane przez dziadków przyjęcia. Wszystkie, na których była, wspominała z czułością, ale to jedyne, pierwsze w jej życiu, zakorzeniło się głęboko w jej sercu i nie pozwalało o sobie zapomnieć. Pamiętała Capricorna w liberii, który witał gości oraz Aries i Virgo, odbierające ich okrycia, jak i rozdającego kieliszki wypełnione szampanem Sebastiana. Uśmiechnęła się na wspomnienie cynicznego kamerdynera, z którym uwielbiała się droczyć. Był jedyny w swoim rodzaju i zawsze czymś ją zaskakiwał. Otrząsnęła się z radosnych wspomnień i ruszyła do sali balowej. Tam stanęła na samym środku pomieszczenia, mając nad sobą kryształowy żyrandol, i uniosła głowę. Pamiętała, jak uwielbiała kręcić się pod nim w kółko, zadzierając brodę, by móc podziwiać grające w poszczególnych soplach światło słoneczne. Kamienie migotały pięknie, dając osóbce znacznie młodszej od jej obecnej wersji, uczucie ciepła i poczucie bezpieczeństwa. Miała wrażenie, że sopelki uśmiechają się do niej i próbują coś przekazać. Ktoś powie, że to trywialne, ale wtedy dla niej stanowiło centrum tego wielkiego domostwa. Teraz, w pustym, zakurzonym wnętrzu, czuła niewymowny chłód, który mogły rozgonić tylko opiekuńcze ramiona, a ich od dawna brakowało.

Westchnęła i okręciła się kilka razy w miejscu, co w wysokich szpilkach – zdobiących jej kształtne stopy – było wyczynem na miarę złotego medalu wprost z igrzysk olimpijskich. Wróciła do olbrzymiego korytarza i zatrzymała się przed schodami, na powierzchni których gościła – jak zresztą wszędzie – gruba warstwa kurzu. Będąc w domu, który niezmiennie kojarzył jej się ze szczęśliwym dzieciństwem, pomyślała o swoim obecnym jestestwie. Zmiany, jakie zaszły w Magnolii od początku dwudziestego pierwszego wieku, niespecjalnie jej wadziły. Ba! Czuła, że zawsze żyła w takim skomputeryzowanym świecie, otoczona nowinkami technologicznymi, szybkimi samochodami i szklanymi biurowcami. Jednakże w tej chwili, będąc w domu dziadków, zrobiła ogromny skok w przeszłość, który uświadomił jej, że ten nowoczesny świat stracił wiele, zyskując pędzenie za karierą i pieniędzmi, brak szczerości, czy prawdziwych uczuć.

— Dziwne, że takie myśli mnie nachodzą – powiedziała do siebie i postawiła stopę na pierwszym stopniu.

Mimo przemyśleń, doskonale pamiętała, jak bardzo była szczęśliwa w tym domu, do czasu, aż jej ojciec dostał pracę w mieście. Musieli przeprowadzić się do hałaśliwej, zatłoczonej, cuchnącej spalinami Magnolii, co bardzo odchorowała. Ani drogie stroje, ani biżuteria, samochody, imprezy, czy spełnianie każdej jej zachcianki, nie mogły wynagrodzić opuszczenia spokojnej przystani. Dusiła się w mieście, dlatego po przeprowadzce stała się rozwydrzona, nieznośna i wymagająca. Co prawda uczyła się świetnie, ale jej charakter zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni, a rodzice głowili się, co się stało z ich uroczą, kulturalną i spokojną Lucy. Zrzucili to na karb okresu buntu, który często towarzyszył dojrzewaniu, i mieli nadzieję, że wkrótce jej przejdzie. Niestety nie doczekali tej szczęśliwej zmiany – zginęli w wypadku samochodowym spowodowanym przez pijanego kierowcę, w dniu osiemnastych urodzin ich jedynaczki. Dla dziewczyny, która oczekiwała rodzicieli odświętnie ubrana, w otoczeniu gości, był to ogromny szok, który sprawił, ze zamknęła się w sobie i stała się wyrachowaną, zimną osobą, niepozwalającą zbliżyć się do siebie nikomu, nawet rodzinie. Schorowani dziadkowie przyjechali na pogrzeb syna i synowej i przy okazji rozsądnie namawiali wnuczkę do powrotu do willi rodu Heartfilia, ale odmówiła. Po przeprowadzce ich kontakt praktycznie się zerwał, dlatego teraz trudno byłoby im znaleźć wspólny język, a w zasadzie dziewczyna tak to sobie tłumaczyła. Zwyczajnie bała się wrócić do świata z dzieciństwa, który już dawno zostawiła za sobą. W Magnolii miała przyjaciół, szkołę, apartament, salony urody, czy butiki tuż pod nosem. Czuła, że, gdy wróci z dziadkami, utknie w utopii i zapomni jak wygląda prawdziwe życie, będące dżunglą, w której przetrwają najsilniejsi. Przyzwyczaiła się do walki, rozpychania się łokciami i wszędobylskiej zawiści. Tak, ten świat ją zepsuł, a ona musiała się dostosować do standardów. Dziadkowie obiecali przysyłać jej co miesiąc sporą kwotę na życie, ale odmówiła, bo rodzice w swojej roztropności zabezpieczyli ją niezłą sumą, dlatego nie musiała się martwić, że będzie przymierała głodem. Skończyła szkołę średnią, później poszła na studia, a następnie dostała pracę w Fairy Lady, gdzie awansowała raz, drugi, trzeci, aż wspięła się na stołek redaktor naczelnej, co okupiła ciężką pracą, nadgodzinami i brakiem życia osobistego. Doskonale zdawała sobie sprawę z ceny, jaką przyjdzie jej zapłacić, żeby wzbić się na wyżyny, ale nie żałowała. Do domu wracała tylko po to żeby położyć się spać i wziąć kąpiel, a weekendy spędzała na czytaniu książek, chodzeniu do SPA, na basen, do kościoła, a czasem odwiedziła park i cmentarz. Do Acidanthery, gdzie mieściła się siedziba rodu Heartfilia, pojechała tylko na pogrzeb dziadków, a stojąc nad utworzonym z kwiatów stosem, zrozumiała, że została całkiem sama. Mimo to świat się nie zawalił, bo w końcu dla każdego jest termin, tam, na górze. Niedawno skończyła dwadzieścia dziewięć lat i cieszyła się dobrym zdrowiem, dlatego miała nadzieję, że jej czas nie nadejdzie prędko.

Wróciła myślami do Fairy Lady, która była najpoczytniejszą gazetą w Stolicy, wydawaną codziennie. Przy jej tworzeniu pracowali najlepsi dziennikarze w kraju, o ile nie na świecie. W końcu wszystkie newsy publikowali jako pierwsi, inne gazety mogły się schować i szybko upadały. Skuteczność jej ludzi była niesamowita! Nie dość, że zgrani, to jeszcze robili wszystko, żeby zawsze być na piedestale. Każdy z nich miał swoją działkę, której pilnował jak oka w głowie, i potrafił chwycić sensację. Taki to już biznes, że albo nadążasz, albo odpadasz w przedbiegach. Ona należała do tej pierwszej grupy, a świadomość tego sprawiła, że uśmiechnęła się szeroko i dopiero po chwili przypomniała sobie, że znajduje się w domu dziadków. Potrząsnęła głową, w końcu upajanie się sukcesami będzie miało swój czas, gdy przejrzy rzeczy osobiste.

Gdy dotknęła marmurowej poręczy, ta zadrżała, jakby zaraz miała się zawalić, dlatego dziewczyna cofnęła rękę z obawą i wstrzymała oddech. Nie zatrzymała ruchu nogi, dlatego obcas jej prawego buta zastukał o stopień, wydając głośne kliknięcie po zetknięciu z marmurem, po czym dźwięk rozniósł się echem po pustym pomieszczeniu. Poczuła na karku czyjś oddech, dlatego gwałtownie się odwróciła.

— Jestem przewrażliwiona – zmarszczyła brwi i zwróciła spojrzenie w stronę szczytu schodów.

Serce tłukło jej się w piersi, jakby chciało z niej wyskoczyć. Takiej euforii i podekscytowania nie czuła nawet wtedy, gdy przeprowadzała dla Fairy Lady wywiad z Fidelem Castro, największym dyktatorem obecnych czasów. Powróciły do niej dawno zapomniane wspomnienia, które uparcie zakopała gdzieś głęboko w umyśle. Ponownie złapała poręcz i postawiła pewny krok lewą stopą na kolejnym stopniu. Jej obuwie, spotykające się co rusz z twardym podłożem, wydawało kliknięcie i powodowało wirowanie kurzu wokół jej łydek. W normalnych okolicznościach na pewno syczałaby z wściekłości, ale teraz nie przejmowała się ubrudzeniem markowych ciuchów. Gdy tylko zobaczyła dom, wszystkie jej priorytety diametralnie się zmieniły. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przestała być zimną, oschłą i wredną panią redaktor; znów poczuła się jak dziecko i rozejrzała się wokół siebie w nadziei, że śmierć rodziców i dziadków była tylko złym snem, a babcia ucałuje ją w czoło, jak zwykła robić, dziadek wsadzi ją sobie na ramiona, mama poczęstuje świeżo upieczonymi ciasteczkami, a tata podaruje zerwanego ukradkiem w ogrodzie chabra. Gdy poczuła łzy pod powiekami, zamrugała gwałtownie, potrząsnęła głową i ruszyła do miejsca, które niemal siłą ją do siebie przyzywało. Pokonawszy ostatni schód, znalazła się na pierwszym piętrze. Skręciła w lewo i ruszyła przed siebie długim, ciemnym korytarzem, mając z jednej strony ścianę, kiedyś oliwkową, teraz wyblakłą, która niespecjalnie ją zajmowała i w której co jakiś czas pojawiały się drzwi, a po drugiej – drewniane ogrodzenie. Nawet nie zauważyła barwy, skupiwszy wzrok na kręconych schodach, prowadzących na strych. W swoim magnolskim mieszkaniu na pewno zaraz chwyciłaby wałek w dłoń i przystąpiła do odświeżania murów. Tutaj jej kryjówka miała priorytet. Serce żywo biło jej w piersi, oddech się rwał, a policzki nieco zarumieniły. Przyśpieszyła kroku i po kilku minutach dotarła do drewnianych stopni, które pięły się i znikały w ciemności nie do przeniknięcia. Odetchnęła głęboko, po czym postawiła stopę na pierwszym stopniu. Zaskrzypiał, a blondynka zamiast się cofnąć jak wcześniej, śmiało wbiegła na samą górę i zatrzymała dopiero przed drzwiami. Wyciągnęła drżącą dłoń w ich stronę, nacisnęła klamkę i pchnęła wrota, a te ustąpiły, nie wydając z siebie nawet pisknięcia. Gdy przekroczyła próg, jej oczom ukazał się mocno zagracony, ogromny pokój. Wszędzie poukładane były bibeloty: stare ramy, dywany, sprzęty, które zawsze mogły się przydać, klatka dla papug i wiele, wiele innych, ale to nie one interesowały panią redaktor. Dziewczyna postąpiła krok do przodu i niemal nie dotykając podłoża, a gdy dotarła do osłoniętego zakurzonym prześcieradłem lustra, chwyciła za poły materiału. Wstrzymała oddech, po czym pociągnęła za róg pościeli i jednym zdecydowanym ruchem usunęła płachtę, rzucając ją za siebie i wzbudzając wokół tumany kurzu. Odkaszlnęła i po omacku odszukała okno dachowe, po czym uchyliła je. Do środa wpadło świeże powietrze, które rozgoniło kurz. Dziewczyna ponownie znalazła się przed lustrem i przyjrzała mu się uważnie. W szklanej tafli zobaczyła swoje mocno zaskoczone, jak również zakurzone odbicie. Uniosła nieco kąciki ust i zauważyła, że wychodzi jej to samo z siebie, nie musi się wysilać, jak podczas robienia zdjęć do paszportu.

Dotknęła ramy i badała ją palcami od góry do dołu, delikatnie się uśmiechając. Miała rację! Tworzyło ją sześć podłużnych, karbowanych drutów – trzy po lewej i trzy po prawej – mających co jakiś czas wypustki, będące smoczymi łapami. Na samej górze znajdował się jeden wielki smoczy łeb, od którego odchodziły gadzie ciała. Zwierzę miało rozwartą paszczę i patrzyło prosto na nią, hipnotyzującym wzrokiem. Dotknęła łba, a później przeniosła opuszki na taflę, która pod jej palcami zaczęła… pływać! Niczym woda na wzburzonym jeziorze! Cofnęła dłoń i zrobiła krok w tył, patrząc rozszerzonymi ze zdziwienia oczami na niezwykłe zjawisko, którego była świadkiem. Gdy zamrugała kilka razy, lustro powróciło do normalności, a na jego tafli pojawił się napis:

Et facies impleri volo[i]

Wiedziała, że to łacina, bo jako arystokratka, uczyła się jej z mistrzynią Porlyusicą. Była to wiekowa, skrzecząca staruszka, która przy każdym potknięciu stosowała dyscyplinę. Gdy Lucy przypomniała sobie popuchnięte od uderzeń linijką dłonie, aż się wzdrygnęła, jednak szybko zapomniała o nauczycielce, bo coś innego przykuło jej uwagę.

Tafla zalśniła, dlatego dotknęła jej jeszcze raz i uśmiechnęła się z przekąsem.

— Ta… Jasne! Na pewno się spełni! – rzekła z sarkazmem, ciesząc się, że nikt nie widzi jak mówi sama do siebie. Po chwili wpatrywania się w lustro, dodała: – A w sumie, co mi szkodzi? – wzruszyła ramionami, po czym przymknęła powieki i wzięła głęboki oddech.  – Chcę znowu być szczęśliwa – wyszeptała i otworzyła oczy, z napięciem spoglądając na swoją bliźniaczkę. Zagryzła przy tym dolną wargę. Czuła, że całe jej ciało drży z radosnego oczekiwania i niepewności, bo przecież w tych czasach nie istnieje magia, a ona, rozsądna, twardo stąpająca po ziemi kobieta, nie wierzy w takie banialuki. Zrobiła to dla zabawy, a przynajmniej tak samej sobie tłumaczyła, gdy nic się nie wydarzyło. Powstrzymała westchnięcie rozczarowania, odwróciła się plecami do szkiełka osadzonego w złotej ramie i ruszyła do drzwi. – Na co liczyłaś, idiotko? – wyszeptała, gwałtownie ścierając łzę spływającą po prawym policzku. – Że co? Że rodzice wstaną z grobu?! – rozczarowanie było od bardzo dawna obcym jej uczuciem, a dzisiaj uderzyło w nią tak mocno, że nie wiedziała, czy się pozbiera. Owszem, nie była dzieckiem, ale liczyła, że w jej nędznym, samotnym życiu, pojawi się jakiś maleńki cud. Nie wymagała nie wiadomo czego, do cholery! Ponownie otarła twarz, położyła dłoń na klamce i już miała ją nacisnąć, kiedy lustro rozbłysło złoto-czerwonym blaskiem. Spojrzała za siebie ponad ramieniem i rozszerzyła ze zdziwienia oczy. Działo się coś niesamowitego! Gdy klamka, którą miała między palcami, zniknęła, krzyknęła przerażona i usiadła na zakurzonej podłodze, ze strachem spoglądając na rozgrywające się zjawisko.

Cześć raz jeszcze! Na koniec wyjątkowo napiszę krótko. Proszę o szczere komentarze, wytknięcie błędów, bo na bank są (pisałam do 4 rano!), udzielania się na Czacie, Fejsie, Googlach+ i wszędzie tam, gdzie wiecie, że można mnie znaleźć. Przepraszam, że nie odpisuję na Gadu, ale zaczynanie rozmowy, gdy się leci na twarz jest bez sensu i tylko wkurza (wiem to z autopsji). Co jeszcze? Nie wiem, kiedy pojawi się ciąg dalszy, ale marzy mi się dodać go za dwa miesiące. Czy się uda? Zobaczymy. No, a teraz zostaje mi Was mocno uściskać i życzyć udanych wakacji, które, niestety, chylą się ku końcowi.

Pozdrawiam cieplutko!

Wasza R.

Post do znalezienia w zakładce Archiwum

---

[i] Według Tłumacza Google znaczy to tyle, co: „Pomyśl życzenie, a spełni się”.