Prolog, czyli „Gaz do dechy!”

Idealne do przeprowadzki! Dalej, Lu!

Siedziała w miękkim skórzanym fotelu, trzymając skrzyżowane w kostkach nogi na blacie mahoniowego biurka, zanurzona w niewesołych myślach. Dzierżyła w dłoniach kopertę, którą dostarczono jej z kancelarii notarialnej „G&J – Notariusze z powołania”, dosłownie pięć minut wcześniej. Przez ściany, w całości wykonane ze szkła, sączyło się czerwcowe, intensywnie żółte światło, które zmusiło ją do zmrużenia powiek. Rozejrzała się wokół siebie i w zamyśleniu patrzyła na minimalistycznie urządzone wnętrze. Poza biurkiem i fotelem, których aktualnie używała, w gabinecie znajdowała się wysoka, zajmująca cała ścianę za jej plecami, podzielona na równej wielkości kwadraty, szafa bez drzwi, w której trzymane były dokumenty i archiwalne numery. Poza tym nieopodal wejścia, które miała na lewo od siebie, ustawiona była sofa dla dwóch osób, niski szklany stolik oraz półka, na której stał ekspres do kawy i eleganckie filiżanki, sprowadzone prosto z Japonii na jej egoistyczne polecenie, które jej osobista sekretarka, Levy McGarden, wykonała bez mrugnięcia powieką; do tego dwie pufy oraz cztery doniczki, w których rosły kolejno: bambus, kaktus, błękitne anturium i fioletowy storczyk, rozstawione w rogach pomieszczenia.

 Jej gabinet, jak i cała redakcja „Fairy Lady”, znajdował się na dziesiątym piętrze biurowca w całości wykonanego ze szkła. „Incredible Impossibility” w skrócie II, czyli luksusowe miejsce, w którym mieściły się największe i najbogatsze magnolskie firmy, było czymś do czego dążyła od najmłodszych lat, a przynajmniej od czasu straty, która zmusiła ją do chwycenia życia za jaja i nadania mu sensu.

Przeniosła wzrok na trzymane w dłoni zawiniątko i zmrużyła powieki, marszcząc przy tym idealnie wyregulowane brwi. Obracała w palcach błękitny papier, przyglądając się uważnie logu, które widniało na jego przodzie w lewym górnym rogu.

Lucy Heartfilia, bo to o niej mowa, mająca obecnie trzydzieści lat, otrzymała w spadku stary dom po babci Leokadii i dziadku Auguście. Co prawda o prawie własności wiedziała od jakiegoś czasu, ale wolała to mieć na piśmie, jak wszystko, co do tej pory robiła. Nie śpieszyło się jej specjalnie do zapuszczania na wieś, dlatego dopiero cztery miesiące po śmierci staruszków, kiedy otrzymała odpowiedni dokument, zdecydowała się obejrzeć majątek. Jej jedynym i ostatecznym wytłumaczeniem było to, że praca, którą wykonywała, za bardzo ją pochłonęła, a na tę podróż duża ilość czasu była niezbędna. Będąc redaktor naczelną najpoczytniejszej gazety w Magnolii, trudno znaleźć wolną chwilę, jednakże, sama musiała to przyznać, w końcu należało powziąć decyzję odnośnie losu willi. Nie mogła w nieskończoność odwlekać tego momentu, dlatego rozerwała kopertę, wyjęła z niej kartkę i rozłożyła ją. Pobieżnie przebiegła wzrokiem zapisany pięknym, pochyłym pismem urzędowy świstek i z powrotem go schowała. Płynnym ruchem zdjęła nogi z biurka i stanęła na podłodze, wyłożonej luksusowymi, ciemnymi panelami. Jej stopy odziane były w czerwone szpilki od Louboutina o niebotycznych obcasach, a ciało ukryte w eleganckim oliwkowym kostiumie, wprost z najnowszej kolekcji Calvina Kleina. Proste nogawki spodnium podkreślały jej długie, szczupłe nogi, dekolt w serek odsłaniał rowek między dużymi, kształtnymi piersiami, a marynarka ze stójką uwydatniała długą szyję, zaopatrzoną w naszyjnik z przywieszką z perły. Jej uszy zdobiły pasujące do łańcuszka kolczyki, a na lewym nadgarstku widniała piękna bransoletka, ściśle przylegająca do jej jasnej skóry. Chwyciła z pufy, stojącej nieopodal wschodniego okna, krwistoczerwoną torebkę od Michaela Kors, będącą najnowszą produkcją wspomnianego projektanta, i szybkim krokiem, głośno stukając obcasami, przemierzyła odległość od miękkiego siedziska do drzwi, które otworzyła z impetem. Gdy pojawiła się we futrynie, wszystkie głowy uniosły się znad ekranów komputerów, drukarek czy skanerów, a bystre oczy pracowników patrzyły na nią z podziwem jak i zawiścią. Tych drugich było więcej – każdy chciał zastąpić ją na intratnym stanowisku, ale głośno o tym nie mówił. Ważne było stwarzanie pozorów, które pani redaktor potrafiła bezbłędnie rozszyfrować.

Jej sekretarka, zobaczywszy ją na progu, wstała z krzesła, które zajmowała za biurkiem stojącym najbliżej drzwi do Jaskini Lwicy – taki przydomek wśród pracowników nosiła samotnia naczelnej, o czym ta doskonale wiedziała – i nisko się ukłoniła, trzymając przed sobą splecione palcami dłonie. Już miała otworzyć usta, gdy szefowa ją uprzedziła.

— Levy, wychodzę – zaczęła melodyjnym, ale wyjątkowo oficjalnym, głosem, który przeciął powietrze niczym siekiera rozłupująca drewniany klocek. – Nie wiem kiedy wrócę – dodała i założyła na nos przeciwsłoneczne Ray Bany w granatowej oprawce, które wyjęła z eleganckiego czarnego etui. – Jakby ktoś pytał, powiedz, że będę jutro, ale nie wiesz, o której. Jeśli coś się zmieni, dam znać górze. Rozumiemy się? – dopowiedziała, spoglądając uważnie na dziewczynę znad ciemnych szkieł. Zapytana posłusznie skinęła głową, a gdy ją uniosła, zobaczyła już tylko plecy szefowej, która w tym oliwkowym kostiumie – McGarden musiała to przyznać – wyglądała świetnie! A piękne czerwone szpilki były czymś, o czym ona, jako zwykła sekretarka, mogła pomarzyć. Westchnęła ciężko, odprowadzając wzrokiem blondynkę, której długie, sięgające nerek, skręcone w sprężynki włosy, poruszały się w rytm kołyszących się na prawo i lewo, pełnych bioder ich właścicielki, a później zasiadła w fotelu i wróciła do pracy. Asymetryczna grzywka pani redaktor zakrywała lewe oko do połowy i, biorąc przykład ze skręconych pukli, rytmicznie się poruszała, ale tego McGarden widzieć nie mogła.

Lucy dotarła do windy, wcisnęła guzik przywołujący wehikuł i czekała, aż drzwi otworzą się przed nią. Gdy dźwig rozwarł swoje wrota, uważnie zlustrowała wnętrze, w którym przebywało czterech, ubranych w świetnie skrojone garnitury, mężczyzn. Każdy z nich wcisnął się w ścianę, robiąc miejsce naczelnej, i patrząc w nią jak w obrazek, a w zasadzie w jej dekolt, ale gdy tylko zmierzyła ich pogardliwym spojrzeniem znad markowych oprawek, wnętrze windy wydało im się nagle bardzo interesujące. Stanęła na samym środku pomieszczenia przodem do drzwi, uginając prawą nogę w kolanie i wysuwając ją przed siebie, skrzyżowała ramiona na pokaźnym biuście i czekała, aż winda zjedzie na poziom -1, gdzie mieścił się parking. Gdy dwa piętra niżej rozbrzmiał charakterystyczny gong, swoje miejsca opuściło dwóch panów, trzymając w dłoniach czarne aktówki i pośpiesznie przebierając nogami. Odprowadziła ich uważnym spojrzeniem, robiąc w myślach rozpoznanie, w których firmach pracują. Z uśmiechem samozadowolenia skonstatowała, że jeden zatrudniony jest w kancelarii notarialnej, z której niedawno otrzymała kopertę, a drugi zajmuje się prowadzeniem biura nieruchomości, którego siedziba znajdowała się na lewo od windy. Pozostali pasażerowie opuścili wehikuł na parterze, zostawiając ją samą. Ukontentowana z takiego obrotu sprawy, przejrzała się w lustrzanych ścianach i seksownie uśmiechnęła pomalowanymi krwistoczerwoną szminką ustami, z zadowoleniem stwierdzając, że joga, na którą zapisała się miesiąc temu, daje doskonałe efekty i utrzymuje jej ciało w świetnym stanie. Gdy gong zabrzmiał po raz trzeci, drzwi otworzyły się, nawet nie skrzypnąwszy, a ona zrobiła krok przed siebie i znalazła się na parkingu. Stukając głośno obcasami ruszyła przed siebie w kierunku, który doskonale znała. „Jej” miejsce parkingowe nie zmieniło się od czasu, gdy zarobiła wystarczająco, by kupić sobie wysłużonego Golfa, którego z sentymentem wspominała do dzisiaj. Teraz woziła się lepszym autem, co było do przewidzenia, biorąc pod uwagę jej status społeczny. Wypielęgnowaną dłonią, zakończoną długimi paznokciami pomalowanymi na oliwkowo, wydobyła kluczyki z przepastnej torebki i nacisnęła guzik. Rozległ się przyjemny dla ucha dźwięk, który informował o otwarciu drzwi samochodu. Uśmiechnęła się szeroko, chwyciła klamkę i wsiadła do swojego burgundowego Lamborghini Huracan, zapadając się w wyłożony beżową skórą fotel. Włożyła kluczyk do stacyjki, przekręciła go, a silnik zawarczał cicho, brzmiąc dla niej jak najpiękniejsza muzyka. Wrzuciła pierwszy bieg i ruszyła w drogę, by cztery godziny później dotrzeć na miejsce, wciskając gaz do dechy.

Witajcie Kochani!

Oto przed Wami „Prolog” pierwszej historii, którą publikuję na tym blogu. Mam nadzieję, że Wam się podobał, gdyż nieskromnie przyznam, że jestem z niego niesamowicie zadowolona! Lucy w innym wydaniu, w którym naprawdę chciałabym ją zobaczyć chociaż przez chwilę, bardzo lubię i mam nadzieję, że Wy też obdarzycie ją odrobiną sympatii ;). Na dodatek przygotujcie się na wielkie zmiany, jeśli idzie o charaktery, czy znaki szczególne w wyglądzie bohaterów, bo wszystko będzie się zmieniało jak w kalejdoskopie. Już R o to zadba! Co więcej? Powyższą notkę dedykuję Shi Enjeru oraz Lucy Heartfilii, które jako pierwsze skomentowały powitanie i zwiastun :). No jakaś nagroda im się należy za czujność, co nie? Proszę o szczere komentarze pod notką, a co do dalszego ciągu, pojawi się najprędzej za dwa miesiące, a wsio wyjaśniałam na fanpejdżu, do którego polubienia mocno zachęcam! W międzyczasie na „Nieco innej historii”, jak również tutaj, powinny pojawiać się zamówione przez Was szociki, ale potrzebuję czasu na ich dopracowanie. Na tym blogu też możecie zamawiać jednopartówki, do czego serdecznie zachęcam! I pragnę Wam bardzo gorąco podziękować za Waszą aktywność pod poprzednimi postami. Serio, nie spodziewałam się tego! Dziękuję! A z ciekawostek zdradzę, że każdy nagłówek, który wykonam, będzie zdradzał, kto wystąpi w kolejnej historii, dlatego Shi i Rhan, możecie się cieszyć, bo Same Wiecie Kto się pojawi :D. Obiecałam Wam, prawda? I słowa dotrzymałam! No i to chyba wsio na tę chwilę. W razie jakichś pytań, jestem do Waszej dyspozycji na Gadu, Hangoucie, bądź Czacie, który zamieściłam na blogu :).

Ściskam mocno!

Wasza R.